Çok bir şey değil ve kesinlikle mükemmel bir uyum değil, ancak bugün mutlu bir keşif yaptım. Hayatımın başka bir zamanından kalan birkaç şeyden biri olan en sevdiğim mor sutyenim tekrar uyuyor.
En az iki yıldır, belki daha uzun süredir giymedim. Çekmecemin en arkasına atılmıştı, dokunulmamıştı ama unutulmamıştı.
Bir hayal kırıklığı ve kilo almaya mahkum olduğuma olan inancımla , birkaç ay önce şifonyerimi ve dolabımı karıştırdım ve artık bana uymayan her şeyden kurtuldum. Çok sevdiğim kıyafetler bağış yığınına atıldı. Giyemeyeceksem neden saklayayım ki? Geçmişe tutunmaktansa bana uyan kıyafetler satın almak daha iyi.
Ve kolaydı. Çantaya bir sürü kıyafet atıldı.
Ama bu sütyen öyle değil. Bir daha asla giymesem bile, mor sütyen kalbimde ve iç çamaşırı çekmecemde bir yer edinmişti — vazgeçemediğim kırmızı sütyenin yanında.
Ve artık uyuyor.
Hayat garip…ama çoğunlukla güzel.